اشعار

او واسطۀ رحمت حق بود و کرم داشت            ابر کـرمش بر سر هر بام عـلم داشت

بخـشید سه نوبت همۀ ثـروت خود را            ارباب کرم بود که بر خلق کرم داشت

ایـنجـا هـمـه چـیـز مـی‌شـود آمــاده            هـر کـس پـی حـل مـشـکـلـم افـتاده

اینجا هـمه منـتـظـر که لب باز کنم            تـا هـر چـه نـیـاز دارم ابـراز کـنـم

شود به اذن تو دریـا، سـراب هم حتی            شود به نام تو مـوجی، حباب هم حتی

کریم نیست کسی پیش سفره‌ات هرچند            به نـام او بدهـنـد آب و تـاب هم حـتی

مــاتـم زده‌ام مــاتــم آقـاسـت بـهـشـتـم            در مـاتـم این شاه چه زیـباست بهـشتم

چون خـانۀ صدیـقـۀ كـبـراست بهـشتم            هرجـا كه بسوزند هـمانجاست بهـشتم

من حسینم که صفا بخش دو عالم هستم            سالهـا صاحب شبـهـای محـرم هـستـم

من حسیـنم که برایم همه زاری دارند            تا بـیـایـنـد حـرم لحـظه شماری دارند

یک لحظه مرا دور ز ماتم نگذارید            در سینۀ من غیر غمش غـم نگذارید

ما زخمیِ عشقـیم به روی جگـر ما            یک مرحمتی کرده و مرهم نگذارید

تـنـش را با دم تـکـبـیر بُـردنـد           کنارش دست بر شمشیر بردند

ملائک پـیـکـر پـاک حـسن را           به سوی فـاطـمـه با تیـر بردند

هرکس که بر کـریـم پنـاهـنده می‌شود            دل مـُرده هـم اگر برسد زنـده می‌شود

آنقـدر می‌دهـنـد که شـرمـنـده می‌شـود            آیا به روز حـشر سـرافکـنـده می‌شود

بـالا بیـار زهر عدو را میـان طـشت            آری بـده تـمـام غـمت را نشان طشت

تازه بهار غـربت تو رونـما شده است            گل کرد باغ خاطره‌ات در خزان طشت

داستان عـشق او عـمر یک ازل دارد            با دو چشم او تنها عشق راه حل دارد

بین شعر عاشورا بیست و سه غزل دارد            ده بهار و سیزده تا کندوی عسل دارد

نیـمۀ شب زهـر بر داغ دلـم کـاری شده           غربتم در خانه‌ام عمریست تکراری شده

خون دلهایی که خوردم از لبم جاری شده           خواهـرم زینب کجایی موقـع یـاری شده

عـمری در آشیـان غـریب مدینـه‌ایم           مـا از فـدائـیـان غـریب مـدیـنـه‌ایـم

ما را صدا زنید نمک گـیر مجـتبی           مـدیـون لـقـمه نان غـریب مدیـنه‌ایم

در کـوچه پـای آمدنـش تـیـر می‌کـشد            از سمت گـوش تا دهـنش تیر می‌کشد

این طفل هر زمان که به در میکند نگاه            بی وقـفـه چـارچوب تنش تیر می‌کشد

پر کشیدم در هـوای با صفای مجـتبی            که رها می‌گردم امشب در هوای مجتبی

جای معنای کرم نام حسن باید نوشت            حـاتـم طایی گـدای دست های مجـتـبی

دنیـا چه با عـزیـز دل بـوتـراب کرد؟            ابری رسید و خون به دل آفـتاب کرد

سنی نـداشت یکـشبه مـویش سفـید شد            رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد

از بـارِ داغـش پشتِ پـیغـمبر شکـسته            تنهـاتـرین سـردار بی‌لـشگـر شکـسته

سجـاده‌اش بر غـربتِ او گـریـه کرده            پـایِ غـریـبـی‌اش دلِ منـبـر شـکـستـه

ای كه داغ تو شراره به دل خواهر زد            مرغ دل در قـفـس سینـۀ من پرپر زد

چه كسی آتش كین زد به دل سوخته‌ات            كه غمت شعلۀ غم بر جگر خواهر زد

وقـتی بـنـای خلقت دل را گـذاشتـند            آن را به عشق روی تو شیدا گذاشتند

هر دل که مایل قَدِ سرو تو دلبر است            بهـرش کـنار، جنّت اعلیٰ گـذاشتـند

شبهاي بي ستاره ترينت سحـر نداشت             غم نوحه هاي سينۀ تنگت اثر نداشت

يوسف ترين غريــبِ خــدا مـاهِ آسمان             ازحالِ توسراغ به جزچشمِ تـرنداشت

یاسی به رنگ سبز زگلخـانه می رود             یا رب خدایِ درد ز کـاشـانه می رود

اینــجا هــزار تــیر بـه تشییع اش آمده             تا کس نگوید از چه غریبانه می رود